Η ομιλία του Βασιλέως Κωνσταντίνου στο ετήσιο συνέδριο του Round Square 2012

Ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος εκφώνησε την ακόλουθη ομιλία στην τελετή έναρξης του Συνεδρίου του Round Square στο Κολλέγιο Μπουκχαουζ στο Ναϊρόμπι στις 3 Απριλίου 2012. ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ  ΥΠΑΡΞΗ ΧΩΡΙΣ ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ Αυτή είναι για εμένα μία ευχάριστη όσο και δυσάρεστη περίσταση. Ευχάριστη, επειδή βρίσκομαι ξανά στην Αφρικανική Ήπειρο και ειδικά εδώ στην Κένυα, όπου έχω να έρθω από το Συνέδριο του 1996 στο Σχολείο Σταρέχε. Και δυσάρεστη, επειδή ο σπουδαίος φίλος και ιδρυτικό μας Μέλος, ο Τζοσελίν Γουίνθροπ Γιάνγκ, «έφυγε» στις 8 Φεβρουαρίου. Ήταν παιδαγωγός μου όταν ήμουν μικρό παιδί και  Διευθυντής του Εσωτερικού σχολείου στο οποίο φοιτούσα. Αυστηρός αλλά δίκαιος, ο Τζοσελίν Γουίνθροπ Γιάνγκ ήταν ένας πραγματικά ευγενής άνδρας. Αγαπούσε τα Σχολεία Round Square και του οφείλουμε τις ευχαριστίες μας και την ευγνωμοσύνη μας. Παρακαλώ ας κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του. Θεωρώ αυτό το τμήμα της Αφρικής ως μία αντανάκλαση ολόκληρου του κόσμου: Έναν μικρόκοσμο από τον οποίο πηγάζουν οι θεμελιώδεις ενέργειες και τα ένστικτα που οδηγούν την ανθρωπότητα στο να αναπτύσσεται και να αριστεύει. Το κέντρο των δυνάμεων της φύσης. Σε αυτό το σημείο χαρτογραφούνται οι αρχές αλλά και οι αποτυχίες της Ζωής. Οτιδήποτε μπορεί να κρυφτεί στον υπόλοιπο κόσμο ή οτιδήποτε αδυνατούμε να αντικρίσουμε, το συναντάμε εδώ. Εδώ, περιβάλλομαι από Ιστορία, αρχαία και με ρίζες βαθιές , και μου υπενθυμίζεται ότι όλοι είμαστε ένα. Εδώ βλέπω τη φτώχεια δίπλα στον πλούτο και την πρόοδο, και είμαι πεπεισμένος ότι η μόρφωση δημιουργεί αυτό το χάσμα και αυτή και μόνο μπορεί να το ενώσει. Εδώ, νιώθω τον πόνο, τόσο δυνατό, και αναρωτιέμαι πόσα πέπλα τον καλύπτουν στον υπόλοιπο κόσμο. Εδώ, υποκλίνομαι στην περηφάνια της Γης και των ανθρώπων της, τολμηροί και ευγενείς, αν και φοβάμαι ότι η περηφάνια και η βία είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εδώ, βλέπω την ευτυχία να ξεπερνάει την ανάγκη, τόσο που με κάνει να συνειδητοποιώ την ανάγκη για ευτυχία. Εδώ, ζω κοντά στη φύση, σαν να επιστρέφω σε ένα ξεχασμένο σπίτι μου. Και καθώς στέκομαι εδώ, γεμάτος ελπίδα και ευγνώμων για την καταπληκτική εργασία που προσέφεραν οι μαθητές του Κολλεγίου ΜπρουκΧαουζ  στην κοινότητά τους, θυμάμαι ότι χωρίς την συνύπαρξη δε υφίσταται ύπαρξη.